Op de valreep (2)

Een jaar na het debuutalbum ”Can’t Go Home” komt King of the World met hun tweede album ”KOTW”. In hoofdlijnen is er niet veel veranderd. Deze op en top Nederlandse bluesband brengt swingende blues van de bovenste plank. Toch zijn er kleine verschilletjes. ”KOTW” vind ik net even wat gevarieerder dan het debuut. Dat album was swingend en (blues)rockend (met uitzondering van het ingetogen eerbetoon aan Harry Muskee) van begin tot eind. ”KOTW” kent wat meer variatie in uptempo, midtempo en slow. Opener ”Fool No More” en ”If You Want To Leave” zijn van die heerlijke meeslepende midtempo liedjes. Terwijl ”Beating Like a Drum” een prachtige slowblues is. De muzikale virtuositeit van King of the World komt van gitarist Erwin Java en toetsenist Govert van der Kolm. Die laatste ronkt er lustig op los met zijn Hammond B3 orgel, en de gitaarpartijen van Java vind ik vooral erg warm en gloedvol. Bassist en zanger Ruud Weber heeft een mooie warme en soulvolle stem en samen met drummer Fokke de Jong zorgen ze voor een solide ritmesectie. ”KOTW” is een modern geproduceerd bluesalbum dat past in deze tijd. Ik besef me dat je ervan moet houden, maar ik vind het heerlijk om naar te luisteren. Ik ben blij dat de heren op dit moment in hun carrière het risico hebben genomen om in dit avontuur te stappen, want ze behoren ondanks hun korte samenzijn nu al tot de top van de Nederlandse bluesscene, over hun individuele staat van dienst nog maar te zwijgen.

Ian Siegal’s eerste soloalbum is gelijk een gewaagde. Het betreft een solo-optreden voor de BBC, waar Siegal in zijn eentje met zijn akoestische gitaar eigen liedjes speelt, afgewisseld met traditionals en obscure lang vergeten bluesliedjes. De titel ”Man & Guitar” zegt wat dat betreft genoeg. In deze opzet is het lastig om de aandacht de volledige set vast te houden. Maar Ian Siegal flikt dat moeiteloos. Niet alleen in muzikaal opzicht blijft het boeiend met zijn lekkere rauwe maar soulvolle stem. Ook zijn gitaarspel vind ik fantastisch, heerlijk authentiek en met een scherp randje en veel akoestische slide. Maar ook Siegal’s persoonlijkheid, interactie met het publiek en zijn humor doen een duit in het zakje. De interludes zijn ontzettend grappig en Siegal bespeelt het publiek goed met de nodige zelfspot. Maar uiteindelijk zijn het de liedjes die het hem doen. Ian Siegal is een echte troubadour die de blues met gemak naar deze tijd weet te brengen, maar die met zeker een been diep in het bluesverleden staat geworteld. Mooi album!

Devon Allman is een druk baasje. Naast zijn solocarrière, speelt hij tevens in de superformatie The Royal Southern Brotherhood. Met die laatste bracht hij eerder dit jaar het heerlijke ”HeartSoulBlood” uit. Nu verschijnt dan ook zijn tweede soloalbum ”Ragged & Dirty”. In tegenstelling tot zijn eerste album, ”Turquoise”, is ”Ragged & Dirty” zoals de titel al doet vermoeden iets rauwer. De gitaren klinken in de uptempo liedjes wat ruiger en regelmatig rockt het behoorlijk. De opener ”Half the Truth” is daar een goed voorbeeld van. Allman is niet in een hokje te plaatsen. Hij combineert blues, soul, funk en southern rock tot een lekkere smeltkroes. In de gitaarsolo's en in de langzame liedjes doorklinkt de blues (het instrumentale ”Midnight Lake Michigan” is bloedstollend mooi). De stem van Allman is heel soulvol. En in de uptempo liedjes klinkt de tweede gitaar vaak heel funky. Ook het gebruik van de Hammond B3 orgel verraad de afkomst van Allman. De invloed van zijn vader is duidelijk hoorbaar. ”Ragged & Dirty” is geen vernieuwend album. Het is niet eens origineel en baanbrekend, maar als liefhebber van blues en rock vind ik dit heerlijke muziek. Devon Allman is een van die jonge gasten die de muziektraditie van weleer heden ten dage hooghoudt. Zijn vader kan terecht trots op hem zijn. Dit is een heerlijk no nonsens album voor eigenlijk elk moment van de dag.

De titel van dit album, ”Rock ’N Roll Blues” vind ik een beetje misleidend, want dit album vind ik best ingetogen. Af en toe swingt het behoorlijk en heeft het de eigentijdse trekjes van North Mississippi Allstars, zoals op opener ”Vandalize”, maar het grootste deel van ”Rock ’N Roll Blues” vind ik best ingetogen met invloeden uit roots, country en americana. Het album is in zijn geheel akoestisch en dat draagt bij aan de authentieke sfeer. Na een paar luisterbeurten groeien de liedjes en vind ik het vooral een lekker luisteralbum. Het is in mijn beleving niet zo goed als het laatste werk van North Mississippi Allstars, maar ”Rock ’N Roll Blues” is een lekker tussendoortje.

Joep Pelt is vermoedelijk bij het grote publiek niet heel erg bekend. Bij de ingewijden staat hij echter bekend als een van de meest gerespecteerde zangers en gitaristen binnen de roots en met name de blues. Of het nu traditionele Amerikaanse of Afrikaanse blues is, Joep Pelt draait er zijn hand niet voor om. Daarnaast weet Pelt er iedere keer weer zijn eigen draai aan te geven. Waar het in zijn muzikale carrière behoorlijk voor de wind ging, kreeg hij privé nogal wat te verstouwen. Bij een auto ongeluk in Afrika verloor hij zijn vrouw en overleefde hijzelf ternauwernood het ongeval. Na een lange tijd van herstel en revalidatie volgt met ”Show Me the Way” zijn eerste album sinds lange tijd. Wederom verkent Pelt de grenzen van de blues en mengt hij diverse stijlen tot een lekkere cocktail. Ook zingt en speelt Pelt de persoonlijke ellende van zich af. Met name in de langzame liedjes wordt pijnlijk duidelijk wat deze man heeft moeten doorstaan. Mooie voorbeelden hiervan zijn ”Bad Luck”, ”Let Go”, ”Don’t Leave Me Now” en ”Amsterdam”. Het gitaarspel van Pelt is niet per se fenomenaal te noemen, maar wel bijzonder divers en volledig in dienst van het liedje. Daarnaast weet hij met zijn gitaar de juiste emotionele lading aan een liedje mee te geven. ”Show Me the Way” is waarschijnlijk zo'n album dat een beetje in de underground blijft hangen. Aan de ene kant past het wel een beetje bij Joep Pelt, maar aan de andere kant verdient deze pionier van de Nederlandse blues veel meer aandacht en waardering. ”Show Me the Way” is een album dat bij die status gehoord en kun je best indrukwekkend noemen.