Tja hoe moet je deze nieuwe Bruce Springsteen nu plaatsen? Is het een allegaartje van left-overs, een luchtig tussendoortje of een volwaardig studioalbum. In dit soort situaties hanteer ik altijd voor mezelf de volgende stelregel: zijn het liedjes die al eens eerder op een studioalbum zijn verschenen? Nee? Dan beschouw ik het album in kwestie als een nieuw studioalbum. Volgens mij gaat deze vlieger op bij ”High Hopes”. Ik durf dat niet met de grootste stelligheid te beweren, aangezien ik geen expert ben in het oeuvre van Springsteen. Het enige dat ik weet dat een aantal nummers van ”High Hopes” al wel eens live ten gehore zijn gebracht, maar nog niet op een studioalbum zijn verschenen. Genoeg over de kwalificatie van dit album, dan de muziek: als ik naar ”High Hopes” luister, dan hoor ik een gedreven Bruce Springsteen. Ik krijg nergens de indruk van een inspiratieloze Boss en ondanks dat niet alle nummers van zijn hand zijn, brengt hij ze met dezelfde passie en intensiteit. Over de urgentie kun je discussiëren, maar het eventuele gebrek daaraan stoort me nergens op ”High Hopes”. De opener en titeltrack is direct een van mijn favorieten. Heerlijk hoe de blazers er extra glans aan geven. ”American Skin (41 Shots)” ken ik alleen van het live album opgenomen in New York, maar deze studioversie is er eentje om je vingers bij af te likken. Het absolute hoogtepunt vind ik ”The Ghost of Tom Joad”, en dan kom je direct uit bij Tom Morello. Niet alleen op dit nummer, maar op alle nummers waarop hij meespeelt vind ik het een waardevolle toevoeging. Zijn gitaarspel is niet alleen uniek en herkenbaar, het vormt een mooi tegengewicht aan het spel van Springsteen zelf en voegt extra dynamiek toe aan de liedjes. Morello is een gitarist die buiten de lijntjes kleurt en uitermate originele licks, riffs en solo’s speelt. Ik kan me heel goed voorstellen dat je eraan moet wennen, of dat je het niet vindt passen, maar persoonlijk vind ik het een geweldige zet van Springsteen om Morello aan boord te halen. De samenwerking tussen beide komt dan ook tot een hoogtepunt in het eerder genoemde ”The Ghost of Tom Joad”. Ik ben dan ook zeer content met ”High Hopes”, ik vind het een heerlijk album om naar te luisteren. Tom Morello zorgt voor een scherp randje en Springsteen zelf vind ik gewoon weer goed. Uiteindelijk vind ik ”High Hopes” beter dan ”Wrecking Ball”. Als ”High Hopes” dan toch als tussendoortje wordt gezien, dan mag Bruce er wat mij betreft gewoon mee doorgaan. Een goed begin van 2014.
”Give The People What They Want” zou eigenlijk al in 2013 moeten verschijnen, maar de slechter wordende gezondheid van Sharon Jones gooide roet in het eten. Ze vocht en overwon kanker. Ik kan me een beetje voorstellen hoe dat moet zijn geweest, samen met de indringende verhalen die je wel eens hoort uit de media of van vrienden/kennissen. De liedjes op ”Give The People What They Want” waren eigenlijk al klaar, voordat het noodlot toesloeg. Ondanks dat zitten de liedjes in mijn beleving vol verwijzingen naar die moeilijke periode. In een aantal interviews die ik met Sharon Jones heb gelezen, geeft ze dat zelf ook aan. ”Give The People What They Want” krijgt hierdoor dan ook een extra lading en diepgang. De muziek is voortreffelijk en overheerlijk. Stampende en dampende soul en funk om je vingers bij af te likken. De opener ”Retreat!” klinkt krachtig en vitaal en lijkt een overwinning te zijn op die verschrikkelijke ziekte, zonder dat dit zo bedoeld was. The Dap-Kings zijn in topvorm. Alles klopt: de ritmesectie swingt de pannen van het dak, de gitaren klinken funky en de blazers zorgen voor een warm bad. De stem van Sharon Jones klinkt fantastisch. Geen spoortje van slijtage als je het mij vraagt. Over het algemeen is het album uptempo, met een paar rustpuntjes. Voor je het weet is het alweer afgelopen. Maar het klinkt zo lekker, dat ”Give The People What They Want” met gemak een dagje op de repeat kan blijven staan. Heerlijk album dat met recht als een overwinning mag worden gezien.
Tommy Castro levert met ”The Devil You Know” een swingend bluesalbum af. Castro is een hele fijne gitarist en zijn totaalgeluid is een mooie mix van blues en rock. Blues heeft absoluut de overhand, maar van wat stevig gitaarwerk is Tommy Castro niet vies. De bonga en percussie ondersteunen het drumgeluid en zorgt voor een zomers tintje. Dat Castro resideert in Miami wordt zo dan ook nog eens versterkt. ”The Devil You Know” staat bol van de gastartiesten. Zo scheurt Joe Bonamassa heerlijk mee op ”I’m Tired”. Daarnaast wordt Castro regelmatig bijgestaan door een zangeres. Tasha Taylor zorgt voor zwoele vocalen op ”The Whale Have Swallowed Me”. Een heerlijk nummer, dat ik ook ken in een andere uitvoering van de eerder genoemde Joe Bonamassa. Deze versie is compleet anders, maar zeker niet minder fraai. Ook Marcia Ball en Samantha Fish leveren erg waardevolle bijdragen. Over het algemeen vind ik de combinatie tussen Castro en een zangeres wat beter uitpakken dan de mannelijke vocalisten. Niets ten nadele van die songs, die zijn namelijk prima en orde, maar de dynamiek in de liedjes met zangeressen is net even wat beter. ”The Devil You Know” bevat de nodige verwijzingen naar de klassieke bluesstreken van Amerika. ”When I Cross The Mississippi” spreekt voor zich en ”Mojo Hannah” verhaalt over Louisiana en refereert aan Muddy Waters. Castro’s band The Pain Killers is een groovende bluesmachine. De ritmesectie is strak en de bas is lekker zwaar en vet. Daar hou ik van, vooral in de blues. Naast de eerder genoemde percussie ronkt er ook met grote regelmatig een Hammond B3 orgeltje op de achtergrond en dat zorgt voor dat extra vollere totaalgeluid. Samenvattend is ”The Devil You Know” een klasse bluesalbum vol gevarieerde liedjes waar de verschillende nuances binnen het bluesgenre allemaal wel even aan bod komen.
Tja, hier was ik dus bij. Op een heerlijke zomeravond in Amsterdam speelden Beth Hart & Joe Bonamassa in een volgepakt Carré te Amsterdam een dwarsdoorsnede van de studioalbums ”Don’t Explain” en ”Seesaw”. Die avond zelf vond ik al memorabel, maar de nu uitgebrachte concertregistratie is er eentje om je vingers bij af te likken. Ik waan me er weer bij en herbeleef de vele kippenvelmomenten. Blikvanger is Beth Hart. Wat een dijk van een stem heeft die vrouw. Op haar albums bewees ze dat al, maar live zijn haar stembanden om in te lijsten. Beth legt zoveel emotie, passie en intensiteit in haar performance dat je er niet aan ontkomt om geboeid te luisteren. Ze zingt niet alleen de liedjes voor je, ze vertelt namelijk de verhalen van de liedjes. En op een zodanige manier dat het je hard en diep raakt. Joe Bonamassa stelt zich op als een van de bandleden. Hij blijft bewust wat op de achtergrond, en stelt zich in die zin bescheiden op. Net als op de genoemde studioalbums overigens. Dit is niet de Joe Bonamassa show. Hij speelt in dienst van het liedje. Wel vind ik overigens dat het gitaarspel van Bonamassa op ”Live in Amsterdam” prominenter aanwezig is dan op de studioalbums. Joe speelt weergaloos. Van ingetogen tot uitbundig, van smaakvol en warm, tot fel en venijnig. Even staat Joe wel in de spotlight en dat is wanneer hij zelf de vocalen voor zijn rekening neemt op de bluesklassieker ”Someday After a While (You’ll Be Sorry)”. Wat mij betreft gelijk een van de hoogtepunten van de avond. Maar om eerlijk te zijn wordt het ene hoogtepunt opgevolgd door de andere. Live komen deze liedjes het beste tot hun recht en daarom is ”Live in Amsterdam”, en niet alleen omdat ik er zelf bij was, de perfecte samenvoeging van beide studioalbums met daarbij een extra boost aan muzikale vakmanschap, passie, plezier en toewijding!
