Buddy Guy - Sweet Tea (2001)

"Sweet Tea" van Buddy Guy is een broeierige, hypnotiserende, vuige en intense bluesplaat. En zo heb ik ze het liefst. Guy is nog een van de levende blueslegendes, en hij levert met "Sweet Tea" anno 2001 wat mij betreft nog een instant klassieker af.

Het geluid op "Sweet Tea" is nog het beste te omschrijven als gruizig. De hele plaat hoor je die vuige sound. Het gitaargeluid is smerig en meeslepend. De ritmes zijn hypnotiserend. Je word meegesleurd in de muziek en het is verslavend. Ik besef me dat je ervan moet houden. Ik hou namelijk ook van mooie heldere, warme en diepe tonen uit een gitaar, maar het gruizige geluid op "Sweet Tea" past perfect bij de muziek die Guy en zijn band hier laat horen.

De albumopener is eigenlijk een beetje een vreemde eend in de bijt. Het is het enige akoestische nummer en valt daarmee eigenlijk uit de toon. Een andere plek op het album was wellicht beter geweest. Aan de andere kant, het is wel direct duidelijk dat we hier te maken hebben met authentieke blues, alleen zal de rest van het album elektrisch klinken.

Guy heeft de perfecte stem voor de blues en zijn gitaarspel vult dit perfect aan. Soms vind ik dat Guy zich wel een laat gaan en dat zijn gitaarspel uitmondt in patserig vertoon. Dat heb ik op "Sweet Tea" helemaal niet. Uiteraard soleert Guy er lustig op los, maar ik vind het nergens overdadig worden. Wat me vooral intrigeert zijn de hypnotiserende repeterende drassige zompige ritmes. Het is alsof ik tot aan mijn knieën in de klei van de Mississippi Delta sta. Het is een dreigend en angstaanjagend gevoel, maar het is zo de blues.

Hoogtepunten zijn "Baby Please Don't Leave Me", "She Got the Devil in Me", "I Gotta Try You Girl" en "It's a Jungle Out There", maar eigenlijk zijn alle tracks raak. "Sweet Tea" is een van de beste platen uit het nieuwe millennium.

The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland (1968)

"Electric Ladyland" is mijn favoriete studioalbum van Jimi Hendrix en zijn Experience. Op deze plaat is zijn ontwikkeling tot wasdom gekomen. Waar ik op "Are You Experienced?" en "Bold As Love" soms moeite had om me door de experimenteerdrift van Hendrix te worstelen is "Electric Ladyland" van begin tot eind een fantastische luisterervaring.

Jimi Hendrix heeft wellicht wel twee van de mooiste bluessongs op zijn repertoire staan in "Red House" en "Voodoo Chile". Deze laatste is absoluut een van de hoogtepunten van "Electric Ladyland". Overigens vind ik Hendrix het beste als hij de blues speelt en gelukkig hoor ik dat constant terug op "Electric Ladyland". Ook het orgelspel van Steve Winwood is overigens geweldig op "Voodoo Chile".

Hoogtepunten stapelen elkaar op. Jimi Hendrix klinkt vocaal beter dan ooit en zijn zang is op "Electric Ladyland" geen punt van ergernis meer (wat ik soms wel had op zijn vorige studioplaten). Zijn gitaarspel is en blijft fantastisch, maar op "Electric Ladyland" is het mooier dan ooit, gefocust en effectief. Ondanks dat de blues de overhand heeft hoor ik vele stijlen terugkomen op "Electric Ladyland", waaronder rock en funk. Vooral dat laatste is hoorbaar op "Gypsy Eyes". Als Jimi zingt "Well I realized, I've been hypnotized, I love your gypsy eyes" en tegelijkertijd met die funky riff strooit, dan heb ik kippenvel.

"Rainy Day, Dream Away" heeft een ongekend heerlijke groove, zoals Jimi zelf ook verkondigd tijdens het nummer. Het gitaarspel is bluesy en funky tegelijk. "Stil Raining", Still Dreaming" borduurt er heerlijk op voort. En dan komt die cover, de cover van Bob Dylan's "All Along the Watchtower" Dit is een van die weinige uitvoeringen die het origineel overtreft. Sorry Bob, maar Jimi's uitvoering staat op eenzame hoogte. De intro riff grijpt je direct bij je keel en laat je niet meer los. Het afsluitende "Voodoo Child (Slight Return)" is een van de bekendste gitaar riffs allertijden en heeft een heerlijke psychedelische tekst: "Well I'm standing next to a mountain, and I chop it down with the edge of my hand. When I pick up all the pieces and make an island, I might even raise a little sand"

"Electric Ladyland" is een absolute klassieker van een van de beste, zo niet de beste, gitarist allertijden. Deze plaat verveelt nooit, en elke keer als ik "Electric Ladyland" hoor met mijn koptelefoon op, hoor ik weer iets nieuws. "Electric Ladyland" is een plek om telkens weer terug te keren, want deze plaat is niet zomaar een verzameling muziek, maar een belevenis die het gevoel van een fysieke plek oproept. Onweerstaanbaar en verslavend!