John Lee Hooker behoort tot de buitencategorie van bluesartiesten. Zijn stijl is niet alleen uniek binnen de delta blues, maar binnen het gehele genre. Naast zijn herkenbare gitaarspel is het vooral zijn manier van "zingen" die John Lee Hooker voor mij bijzonder maakt. Het is eigenlijk meer praten dan zingen en dit wordt dan binnen de blueskringen aangeduid als "talking blues".Deze specifieke stijl leidt tot een hypnotiserende vorm van blues en dat wordt mijn inziens perfect vormgegeven op "It Serves You Right To Suffer" uit 1966.
Overigens vind ik dit één van de mooiste albumtitels die ik ken. Het ademt echt de blues uit, en dat wordt nog eens versterkt door de muziek op deze plaat zelf. Hooker hanteert een repeterende stijl van gitaarspelen, waardoor je in een soort van trance raakt en meegezogen wordt in de muziek, het ritme en zijn stem.
Naast zijn ritmische gitaarspel en hypnotiserende stem staat John Lee Hooker ook bekend om zijn boogie georienteerde bluesmuziek. Ook op "It Serves You Right To Suffer" predikt hij de boogie op een manier zonder dat het te springerig wordt. En altijd met die broeierige sfeer. Naast de boogie gaat het tempo op een aantal songs drastisch omlaag. Met name de nummers "Country Boy", "Decoration Day" en de titeltrack zijn van ongekende schoonheid. De mystiek spat ervan af, de gitaartonen zijn laag, warm en dreigend tegelijk. Dit is echt een plaat waarin je helemaal opgaat, van begin tot eind.
Naast de blues heeft "It Serves You Right To Suffer" ook een jazz vibe. Dit is niet zo verwonderlijk, want deze plaat is uitgebracht door het jazz label Impulse Records. Het is overigens het eerste en laatste album dat Hooker uitbrengt op dit label. Hooker wordt op deze plaat bijgestaan door rasechte jazzmuzikanten. Juist deze combinatie brengt Hooker een beetje uit zijn "comfort zone" en draagt mijn inziens bij aan de geweldige sfeer op deze plaat.
In zijn lange loopbaan heeft Hooker meer dan 100 albums gemaakt. Of dit zijn beste is durf ik daarom niet te zeggen, aangezien ik niet al zijn albums heb gehoord. Wel vind ik deze plaat iets afwijken van zijn reguliere werk gezien de fusion van jazz en blues. Ook laat hij de boogie op "It Serves You Right To Suffer" een beetje los, waardoor zijn "talking blues" nog meer wordt benadrukt. Samen met de donkere toon, benauwde sfeer en bezwerende ritmes is dit een blues album voor de echte liefhebber.
