zondag 27 januari 2013

Robert Plant & Alison Krauss - Raising Sand (2007)

Deze samenwerking is op het eerste oor niet de meest voor de hand liggende, maar wat pakt dit fantastisch uit zeg. Een van 's werelds beste rockstemmen, samen met de mooiste stem in de roots en americana bundelen hun krachten. Het resultaat is een warme rootsplaat met licht neurotische en dreigende trekjes.

"Raising Sand" staat vol met covers, geselecteerd door producer T-Bone Burnett. Hij heeft niet gekozen voor de weg van de minste weerstand. De selectie bestaat niet uit voor de hand liggende nummers, maar het betreft een verzameling obscure liedjes. De selectie is zorgvuldig, want na een aantal luisterbeurten leert me dat deze songs perfect passen bij Plant en Krauss.

De samenzang tussen Plant & Krauss bezorgt me kippenvel, maar ook de nummers waar ze elk de lead nemen zijn meer dan goed. Daarnaast zijn de muzikanten van topniveau. Met name gitarist Marc Ribot steel mijn inziens de show met zijn fantastische indringende, soms dreigende en hartverscheurende gitaarspel. De sfeer op dit album is alles bepalend. De diep in de roots, americana en country gewortelde nummers krijgen hierdoor nog meer smoel, zonder dat het overigens heel uitbundig wordt. De nummers zijn veelal rustig, ingetogen, af en toe een uptempo nummer, maar over het algemeen blijft het tempo laag. Dit doet niets af aan de kracht van de nummers en hoe ze worden vertolkt. Sterker nog, de boodschap en het gevoel komen nog harder binnen.

"Raising Sand" is voor mij een van de hoogtepunten van het nieuwe millennium. Heerlijke muziek voor de late avond (maar eigenlijk voor elk moment) om lekker bij weg te dromen, je te laten meevoeren op de bezwerende melodieën en de prachtige zangpartijen. Bloedmooi is de meest treffende term die bij me opkomt.

zondag 20 januari 2013

Janis Joplin - I Got Dem Ol' Kozmic Blues Again Mama! (1969)

"I Got Dem Ol' Kozmic Blues Again Mama!" is de eerste soloplaat van Janis Joplin na haar vertrek uit Big Brother and the Holding Company. Ondanks haar status werd dit album destijds door de critici niet overal goed ontvangen. Blijkbaar was de verschuiving van een rock en psychedelisch geluid naar een meer soul en blues geluid niet voor iedereen weggelegd.

Persoonlijk geniet de meer blues en soul georiënteerde aanpak van Janis Joplin de voorkeur boven haar werk bij Big Brother and the Holding Company. Joplin heeft een stem die gemaakt is voor de blues. Op "I Got Dem Ol' Kozmic Blues Again Mama!" wordt dat maar weer eens duidelijk. Janis Joplin gromt, huilt, kreunt, steunt, fluistert, krijst, bezweert en overdondert je op de liedjes van dit album. Elke emotie die in de tekst staat beschreven brengt Joplin met verve tot leven en je gaat diezelfde emotie voelen in je lijf.

Instrumentaal is ook alles dik in orde. Naast de ritmesectie zorgen de blazers en het ronkelende orgeltje voor de fantastische bluesvibe. De perfecte ondersteuning voor Joplin haar stem. Het versterkt het gevoel dat ik krijg bij de liedjes. En het gevoel gaat toch boven de techniek en het vakmanschap. Toch ook speciale aandacht voor gitarist Mike Bloomfield, die hier toch meer dan eens een hoofdrol opeist. Bloomfield is zo'n gitarist die vaak in de schaduw opereert, maar hij heeft net zo'n herkenbaar geluid als  bijvoorbeeld een Eric Clapton. Wat dat betreft verdient hij (al is het postuum) meer credits voor zijn fantastische gitaarwerk voor meerdere (in sommige gevallen legendarische) artiesten en bands.

Met "I Got Dem Ol' Kozmic Blues Again Mama!" begeeft Janis Joplin zich voor het eerst op de burelen van de blues. Het resultaat is direct fantastisch, meeslepend en intens. Precies zoals blues hoort te zijn. Ze zeggen wel eens dat anybody's who's singing the blues is in a deep pit yelling for help. Nou en dat gevoel, die gedachte en dat beeld komt bij me op bij dit meesterlijke solodebuut van Janis Joplin.