"I Got Dem Ol' Kozmic Blues Again Mama!" is de eerste soloplaat van Janis Joplin na haar vertrek uit Big Brother and the Holding Company. Ondanks haar status werd dit album destijds door de critici niet overal goed ontvangen. Blijkbaar was de verschuiving van een rock en psychedelisch geluid naar een meer soul en blues geluid niet voor iedereen weggelegd.Persoonlijk geniet de meer blues en soul georiënteerde aanpak van Janis Joplin de voorkeur boven haar werk bij Big Brother and the Holding Company. Joplin heeft een stem die gemaakt is voor de blues. Op "I Got Dem Ol' Kozmic Blues Again Mama!" wordt dat maar weer eens duidelijk. Janis Joplin gromt, huilt, kreunt, steunt, fluistert, krijst, bezweert en overdondert je op de liedjes van dit album. Elke emotie die in de tekst staat beschreven brengt Joplin met verve tot leven en je gaat diezelfde emotie voelen in je lijf.
Instrumentaal is ook alles dik in orde. Naast de ritmesectie zorgen de blazers en het ronkelende orgeltje voor de fantastische bluesvibe. De perfecte ondersteuning voor Joplin haar stem. Het versterkt het gevoel dat ik krijg bij de liedjes. En het gevoel gaat toch boven de techniek en het vakmanschap. Toch ook speciale aandacht voor gitarist Mike Bloomfield, die hier toch meer dan eens een hoofdrol opeist. Bloomfield is zo'n gitarist die vaak in de schaduw opereert, maar hij heeft net zo'n herkenbaar geluid als bijvoorbeeld een Eric Clapton. Wat dat betreft verdient hij (al is het postuum) meer credits voor zijn fantastische gitaarwerk voor meerdere (in sommige gevallen legendarische) artiesten en bands.
Met "I Got Dem Ol' Kozmic Blues Again Mama!" begeeft Janis Joplin zich voor het eerst op de burelen van de blues. Het resultaat is direct fantastisch, meeslepend en intens. Precies zoals blues hoort te zijn. Ze zeggen wel eens dat anybody's who's singing the blues is in a deep pit yelling for help. Nou en dat gevoel, die gedachte en dat beeld komt bij me op bij dit meesterlijke solodebuut van Janis Joplin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten