Op "Don't Explain" doen Beth Hart en Joe Bonamassa de blues en soul herleven. De plaat bevat uitsluitend covers, maar dat is op geen enkel punt een gemis ten opzichte van zelfgeschreven nummers.Beth Hart is naast o.a. Susan Tedeschi een van mijn favoriete zangeressen. Haar stem is warm, diep en bevat die mooie vibrato. Soms zingt ze zachtjes, dan weer hard, grommend, huilend, opgewekt, verdrietig. Bijna alle emoties komen voorbij en haar stem zegt werkelijk alles. Zelfs als ze in een niet verstaanbare taal zou zingen, zou de emotie in haar stem voor zich spreken.
En dan Joe Bonamassa, een moderne blues- en gitaarheld. Hij zorgt bijna eigenhandig voor een herleving van de blues, hij geeft er een eigentijdse invulling aan en houdt daarbij tegelijkertijd de relatie met de traditionele blues in leven. Op "Don't Explain" kiest Bonamassa er bewust voor om niet direct de hoofdrol op te eisen. Die ruimte laat hij aan Beth Hart. Maar zijn gitaarspel is over de gehele plaat ronduit fantastisch. Iets anders dan dat we gewend zijn; de gierende gitaarsolo's en rockende riffs hebben plaatsgemaakt voor ingetogen, warm, donker, smaakvol, emotioneel en intens spel. Zijn gitaarpartijen zijn vooral sfeerbepalend en geheel in dienst van het liedje. Natuurlijk komt er zo af en toe een gitaarsolo voorbij (die overigens stuk voor stuk kippenvel bezorgen), maar alleen omdat het past op dat moment, en niet om te laten horen hoe goed Bonamassa wel niet is. Want dat is bekend, hij hoeft zich niet te bewijzen. Bonamassa laat Hart schitteren en zijn gitaarspel vult dat perfect aan.
Dan de nummers: op "Don't Explain" komen nummers voorbij van o.a. Ray Charles ("Sinner's Prayer"), Bill Withers ("For My Friends"), Billy Holiday (titelnummer van de plaat), Delainey & Bonnie ("Well, Well") en Aretha Franklin ("Ain't No Way"). Maar de hoogtepunten zijn wat mij betreft het nummer "Chocolate Jesus" van Tom Waits, "Your Heart is as Black as Night" van Melody Gardot, "I'll Take Care of You" van blueslegende Bobby Bland, maar de absolute prijsnummers zijn beide nummer van Etta James, het grote voorbeeld van Beth Hart. Dit is het ultieme eerbetoon aan de grote Etta James. Enerzijds het funkende en groovende "Something's Got a Hold on Me" en anderzijds het bloedstollend mooie "I'd Rather Go Blind".
Beth Hart en Joe Bonamassa hebben met "Don't Explain" wat mij betreft een van de beste platen van 2011 afgeleverd. Er gaan al geruchten over een volgende samenwerking, en van mij mogen ze, want Hart en Bonamassa laten op "Don't Explain" echte synergie horen. Lof en Hulde!
