In het voorjaar van 2013, als afronding van zijn Europese tour, levert Joe Bonamassa een prestatie van formaat. Hij besluit om vier concerten te geven in London, op vier verschillende locaties met vier verschillende bands en met vier verschillende setlists. De betreffende optredens staan voor de diverse stadia van Bonamassa’s loopbaan en de verschillende genres die zijn oeuvre rijk is. Deze serie optredens worden omgedoopt tot ”Tour de Force, Live in London” en als locaties worden The Borderline, Shepherd’s Bush Empire, Hammersmith Apollo en Royal Albert Hall gekozen.
Het eerste optreden, in The Borderline, representeert de begindagen van Bonamassa’s carrière. The Borderline is een kleine club en Bonamassa speelt in een trio bezetting. Waar Bonamassa normaalgesproken in kostuum optreedt, steekt hij zich in The Borderline gewoon in een spijkerbroek en een t-shirt. Het tweede concert, in Shepherd’s Bush Empire, draait om de blues, maar daarover straks meer. De derde avond, in Hammersmith Apollo, staat in het teken van de meer rock georiënteerde liedjes in het arsenaal van Bonamassa. Tenslotte is het vierde en laatste optreden een dwarsdoorsnede van de man’s gehele oeuvre en verandert de samenstelling van de band gedurende het concert. Eerder verschenen deze vier optredens op DVD en Blue-Ray, en zijn dan nu ook op CD en LP uitgebracht.
Hoewel alle vier de optredens van uitzonderlijke klasse zijn, steekt er persoonlijk voor mij toch eentje bovenuit. In hart en nieren is Joe Bonamassa een blues man, en het is dan ook niet verwonderlijk dat mijn voorkeur uitgaat naar de avond waarop de blues centraal staat, en dat is het optreden in Shepherd’s Bush Empire. Deze avond wordt de band aangevuld met een blazerssectie en dat versterkt het bluesgevoel. Over de band gesproken: het zijn stuk voor stuk topmuzikanten die gezamenlijk klinken als een onvervalste stampende en dampende bluesmachine. Naast Bonamassa op zang en gitaar hoor je Carmine Rojas op bas, Tal Bergman op drums, Arlan Schierbaum op toetsen, Lee Thornburg op trompet, Sean Freeman op saxofoon en Mike Feltham op trombone.
De setlist die avond is een uitgebalanceerde mix tussen opzwepende en swingende bluesnummers en intense en meeslepende slowblues. Vooral bij de uptempo liedjes worden de blazers van stal gehaald en dat zorgt voor extra warmte en groove. Ook het toetsenspel van Schierbaum levert hier een significante bijdrage aan. De slowblues liedjes zijn stuk voor stuk van hemelse schoonheid en dat zijn dan ook de liedjes die me het meeste raken. Met ”Midnight Blues” krijgt Gary Moore een mooi eerbetoon. Andere kippenvelmomenten zijn ”So Many Roads” , ”Chains & Things”, ”The Great Flood” en ”Asking Around for You”.
Het gitaarspel van Bonamassa behoeft eigenlijk geen uitleg, want ook hier is het weer van buitengewone klasse en adembenemende schoonheid. Of het nu in de snellere liedjes is, de midtempo nummers of in de slowblues liedjes, Bonamassa kan het allemaal. Zijn gitaarspel is sfeerbepalend en draagt het liedje van begin tot eind. In de gehele opbouw, van riff, tot lick tot solo, Bonamassa overtuigt tot en met. Maar ook zijn stem is het vermelden waard. Hij heeft hier duidelijk een ontwikkeling doorgemaakt en live komt dat volledig tot wasdom. Net als met zijn gitaarspel bepaalt Bonamassa ook met zijn stem de sfeer en beleving van het liedje.
Dit optreden in Shepherd’s Bush Empire, met deze setlist, maken dit concert voor mij tot het ultieme optreden van deze moderne bluesheld. In de blues is Bonamassa op zijn best en dat is ook uiteindelijk hoe ik hem het liefste hoor, hoe veelzijdig hij ook is. Ik verbaas me nog steeds over de arbeidsproductiviteit van Joe Bonamassa. Bijna elk jaar volgen er meerdere releases. Of dit nu zijn solowerk is, zijn andere projecten, of zijn samenwerking met Beth Hart, de muziek blijft maar komen, en altijd van ongekend hoog niveau. Het Tour de Force project past daar ook in en ze zijn alle vier absoluut de moeite waard. Maar als echte bluesliefhebber kan ik de DVD/Blue-Ray/CD/LP van het optreden in Shepherd’s Bush Empire van harte aanbevelen. Dit behoort wat mij betreft tot de beste (live) bluesreleases van 2014, maar ook van dit decennium. Joe Bonamassa laat horen dat de blues van alle tijden is!
