"Sweet Tea" van Buddy Guy is een broeierige, hypnotiserende, vuige en intense bluesplaat. En zo heb ik ze het liefst. Guy is nog een van de levende blueslegendes, en hij levert met "Sweet Tea" anno 2001 wat mij betreft nog een instant klassieker af.Het geluid op "Sweet Tea" is nog het beste te omschrijven als gruizig. De hele plaat hoor je die vuige sound. Het gitaargeluid is smerig en meeslepend. De ritmes zijn hypnotiserend. Je word meegesleurd in de muziek en het is verslavend. Ik besef me dat je ervan moet houden. Ik hou namelijk ook van mooie heldere, warme en diepe tonen uit een gitaar, maar het gruizige geluid op "Sweet Tea" past perfect bij de muziek die Guy en zijn band hier laat horen.
De albumopener is eigenlijk een beetje een vreemde eend in de bijt. Het is het enige akoestische nummer en valt daarmee eigenlijk uit de toon. Een andere plek op het album was wellicht beter geweest. Aan de andere kant, het is wel direct duidelijk dat we hier te maken hebben met authentieke blues, alleen zal de rest van het album elektrisch klinken.
Guy heeft de perfecte stem voor de blues en zijn gitaarspel vult dit perfect aan. Soms vind ik dat Guy zich wel een laat gaan en dat zijn gitaarspel uitmondt in patserig vertoon. Dat heb ik op "Sweet Tea" helemaal niet. Uiteraard soleert Guy er lustig op los, maar ik vind het nergens overdadig worden. Wat me vooral intrigeert zijn de hypnotiserende repeterende drassige zompige ritmes. Het is alsof ik tot aan mijn knieën in de klei van de Mississippi Delta sta. Het is een dreigend en angstaanjagend gevoel, maar het is zo de blues.
Hoogtepunten zijn "Baby Please Don't Leave Me", "She Got the Devil in Me", "I Gotta Try You Girl" en "It's a Jungle Out There", maar eigenlijk zijn alle tracks raak. "Sweet Tea" is een van de beste platen uit het nieuwe millennium.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten