Kenny Wayne Shepherd is een bijzonder goede gitarist en dat bewijst hij op dit album. Opnieuw maakt hij gebruik van zanger Noah Hunt en dit blijkt een uitstekende combinatie. Wie van stevig gitaarwerk houdt, zowel gericht op blues en rock komt met dit album zeker aan zijn/haar trekken. Shepherd waagt zich op deze plaat ook aan enkele covers, waaronder "Yer Blues" van The Beatles en "Oh, Pretty Woman" die natuurlijk al door meerdere artiesten is gecovered. Voor beide nummers geldt dat hij redelijk dicht in de buurt van het orgineel is gebleven, los van het feit dat de gitaren uiteraard prominent aanwezig zijn.
Beide nummers doen daardoor steviger aan dan de versies van respectievelijk The Beatles en bijvoorbeeld Albert King. Met name in "Oh Pretty Woman" trekt hij de gitaar trucendoos vol open met een funky versie met veel gebruik van zijn wah-wah pedaal. Het swingt behoorlijk, maar voegt niet veel toe aan het origineel, anders dat het genieten is van Shepherd's vakmanschap met zes snaren. Wel is het leuk om weer eens een andere stevige versie van dit nummer te horen dan die van wijlen Gary Moore.
Persoonlijk krijg ik het gevoel dat Shepherd moeilijk een keuze kan maken tussen blues, rock (en misschien zelfs pop). Het is hierdoor wel een divers album geworden, maar is daardoor ook niet echt consistent. Dit maakt "How I Go" geen slechte of matige plaat, het is een zeer genietbare plaat geworden dat kwalitatief boven het maaiveld uitsteekt. Voor mij bewijst Shepherd zijn klasse als hij wat meer gas terugneemt, of zich meer richt op de blues. Op die momenten laat hij zijn Fender huilen en laat hij zijn klasse horen en bewijst hij dat hij de blues begrijpt. Goede voorbeelden hiervan zijn "Dark Side of Love", "Heat of the Sun", en wat mij betreft het hoogtepunt van de plaat "Backwater Blues". Het intro van het nummer doet authentiek aan, zoals delta blues hoort te zijn. Daarna ontpopt het nummer zich in een voortstuwende bluesrocker. Kortom: puike plaat van een uitstekende gitarist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten