Wederom een persoonlijk hoogtepunt uit de bluesgeschiedenis, deze plaat van The Paul Butterfield Blues Band. Los van de muziek heeft ook deze plaat een geweldige titel en hoes. Zoals wel vaker in de blues, zit hier weer een mooi verhaal achter, maar daarover later meer. Paul Butterfield is een Amerikaanse blueszanger en harmonicaspeler en heeft nog op het legendarische Woodstock festival gespeeld. Vanwege zijn fascinatie voor de blues zocht Butterfield in zijn jeugd contact met zwarte Amerikaanse bluesmuzikanten als Muddy Waters, Howlin' Wolf, Little Walter en Otis Rush.In de beginjaren 60 richtte Butterfield zijn gelijknamige bluesband op. Op de eerste platen was een typisch Chicago bluesgeluid te horen. Op deze platen werkte Butterfield samen met de gitaristen Mike Bloomfield (lead) en Elvin Bishop (rhythm). "The Resurrection Of Pigboy Crabshaw" laat echter een ander geluid horen. Het is nog steeds onvervalste blues, maar het geluid wordt verrijkt met invloeden uit de rhythm & blues en soul. Dit komt vooral door het gebruik van een geweldige blazerssectie. De kale rauwheid is hierdoor minder, de nummers klinken warmer en het mooie harmonicaspel van Butterfield komt mijn inziens zo beter tot zijn recht.
Door het gebruik van een rijkere instrumentatie klinken de nummers voller en krijgen klassiekers als "Driftin' and Driftin'", "Born Under a Bad Sign", en "Double Trouble" een frisse klank. Het klinkt warmer, maar tegelijk ook soms dreigend, spannend en meeslepend. Ook de eigen geschreven nummers zijn van buitengewone klasse. De gehele plaat ademt dezelfde sfeer uit zonder dat het eentonig begint te klinken. Steeds net weer een ander arrangement, ritme of variatie in het gebruik van instrumenten.
Dan nu de titel. Wie is toch in godsnaam Pigboy Crabshaw? Het blijkt een bijnaam te zijn van gitarist Elvin Bishop. Speelt hij dan een hoofdrol op deze plaat? Ja en nee. Immers is het geen gitaargedreven plaat, maar is het meer het totale bandgeluid wat me aanspreekt. De term "resurrection" in de titel verwijst naar het feit dat Bishop deze plaat geen rhythm maar lead gitaar speelt. Leadgitarist Bloomfield had inmiddels de band verlaten. Bishop's gitaarspel kreeg daardoor een prominentere rol, en hij kon nu eens in de spotlight staan, aangezien deze plek eigenlijk altijd door Bloomfield werd ingenomen. Overigens speelt Bishop op deze plaat helemaal in dienst van de nummers en verzandt zijn spel niet in egotripperij. Middels mooie, maar ingetogen solo's laat Bishop horen dat hij een uitstekende gitarist is.
Deze plaat geniet wellicht geen grote bekendheid, maar dat verdient hij mijn inziens wel. Ik vind dat Butterfield voor een in die tijd originele benadering van de blues kiest. Daarnaast krijgt Elvin Bishop de waardering die hij naar mijn mening verdient met zijn "resurrection".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten