Johnny Winter is een opvallende verschijning. Hij is geboren met albinisme, waardoor zijn bleke huid en witte haren onmiskenbaar zijn. Los hiervan is Winter een levende legende. Hij heeft meerdere Grammy's gewonnen, is opgenomen in de blues hall of fame en staat bekend als een van de honderd beste gitaristen allertijden. Voor mij is Winter de grondlegger van de bluesrock. Middels zijn fantastische plaat "The Progressive Blues Experiment" zette hij de standaard voor alles wat het bluesrock genre daarna te bieden had. Op deze revolutionaire plaat combineert Winter blues met rock tot een aanstekelijke en energieke mix. Winter speelt fantastisch gitaar. Het is overduidelijk blues, maar hij voegt er iets extra's aan toe. Wat dat dan is, is moeilijk uit te leggen. Zijn gitaartonen pakken je direct bij je keel en sleuren je mee gedurende de hele plaat. Het laat je niet meer los. Alle bekende blueslicks komen voorbij; smaakvol, fel, venijnig, scheurend, hard, zacht. Hij zet de meeste covers op deze plaat gemakkelijk naar zijn hand. Winter blijft het origineel respecteren, maar overgiet het geheel met een flinke dosis adrenaline.
De plaat is live opgenomen, en die dynamiek en energie hoor je terug op de plaat. Winter wordt hier begeleid door Uncle John Turner op drums en percussie, en Tommy Shannon op bas. Deze laatste zou later deel gaan uitmaken van het legendarische begeleidingsduo van Stevie Ray Vaughan, Double Trouble. Naast het spelen van gitaar, neemt Winter ook de zang voor zijn rekening. Is Johnny Winter een goede zanger? Nee eigenlijk niet. Is dat erg? Wederom is het antwoord nee. Alle aandacht op deze plaat gaat uit naar het fenomenale spel van Winter op de zes snaren.
Hoogtepunten op deze plaat zijn "It's Your Own Fault" van B.B. King en het groovende, swingende en meeslepende "Tribute to Muddy", waarin Johnny Winter zijn grote held en voorbeeld Muddy Waters eert. "The Progressive Blues Experiment" is een rauwe rockende bluesplaat, waarop zeker voor die tijd afgeweken wordt van de vereffende bluespaden. Hier refereert de titel ook aan. Ook waren voor mij de eerste paar luisterbeurten best lastig, maar op een gegeven moment vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Het paste zelfs zo goed, dat de "The Progressive Blues Experiment" een plekje heeft verworven in mijn persoonlijke top 10.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten