Op het bluesfront zijn er in 2013 mooie releases geweest. Maar ook in het algemeen vind ik dat 2013 weer een prima muziekjaar is geweest. Mijn eindejaarslijstje bevat naast de blues dan ook andere invloeden, met name uit de roots, country, americana en rock. Maar ook funk en jazz komen voorbij. Over de meeste van de hieronder opgesomde albums heb ik op dit blog geschreven (klik op de albumtitel en je word doorverwezen naar het betreffende artikel of bundeling van reviews). Over een aantal ook niet, dus voeg ik voor de volledigheid daar nog de reviews van toe.
Mijn eindejaarslijstje voor 2013 ziet er als volgt uit:
- North Mississippi Allstars - World Boogie is Coming
- Tedeschi Trucks Band - Made Up Mind
- Amos Lee - Mountains of Sorrow, Rivers of Song
- Jason Isbell - Southeastern
- Tired Pony - Ghost of the Mountain
- Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (and Other Stories)
- Gov't Mule - Shout!
- Daniël Lohues - Ericana
- Spin Doctors - If the River Was Whiskey
- Rock Candy Funk Party - We Want Groove
Dit tweede album van Tired Pony vind ik prachtig. Alleen de titel al, "The Ghost of the Mountain" is een hele mooie en heeft een mystieke lading. Daarnaast is de hoes ook nog eens heel mooi. Net als op het eerste album klinkt de muziek vrij rootsy aan en bevatten deze invloeden uit de country. Het gebruik van genuanceerde geluidseffecten is "The Ghost of the Mountain" wat minder dan op "The Place We Ran From" en daarom doet het geheel van "The Ghost of The Mountain" wat traditioneler aan. De liedjes gaan duidelijk boven de vorm. De stem van Gary Lightbody is overduidelijk herkenbaar en de link met Snow Patrol is dan ook onvermijdelijk. Ook muzikaal vind ik de vergelijking met Snow Patrol logisch, maar ik vind "The Ghost of the Mountain" in alle opzichten toch een slag beter dan elk Snow Patrol album. Het is denk ik de sfeer dat me zo aantrekt op dit album. "The Ghost of the Mountain" heeft een ongelooflijk visueel effect op me. De hoes spreekt wat dat betreft dan ook boekdelen. Naast de mooie muzikale aankleding vind ik de tweede stem van de zangeres hemels mooi en tilt het geheel van het album naar een hoger niveau. Ik ben blij dat dit tweede album van Tired Pony er is gekomen. Ik meende ergens in een interview te hebben gelezen dat men dat eigenlijk niet zag zitten nadat hun eerste album, "The Place We Ran From" commercieel gezien verre van succesvol was. Nou ik ben blij dat de mannen van Tired Pony hun artistieke drive boven de commerciële belangen hebben geplaatst, want "The Ghost of the Mountain" gaat hoog eindigen in mijn jaarlijstje van 2013. Prachtplaat!_2013.jpg)
Yes, de gitaren zijn terug op Steven Wilson's "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)". Op zijn vorige twee studioalbums waren uiteraard ook wel gitaren te vinden, maar die albums werden toch vooral gedomineerd door toetsen en allerhande geluidseffecten. Dat levert, zoals bij Wilson gebruikelijk is, een behoorlijke verzameling intrigerende liedjes op. Toch neig ik persoonlijk meer naar de Porcupine Tree sound. En die sound is weer terug te vinden op het prachtige "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)". Aan de andere kant klinkt het ook weer anders dan de laatste Porcupine Tree plaat "The Incident". De liedjes op "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)" zijn weer heerlijk uitgesponnen (met uitzondering van "The Pin Drop") en laten een breed uitgewaaierd geluidspalet horen. Of er een overkoepelende thematiek is vind ik moeilijk te zeggen, maar de liedjes doen wel aan als verhalen. En het zijn niet bepaald vrolijke verhalen die Wilson hier voorlegt. Het zijn spookverhalen in de traditie van Edgar Allan Poe. De muziek op "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)" past daar perfect bij: beklemmend, dreigend, claustrofobisch, meespelend, angstaanjagend en intens. Het prachtige artwork sluit daar perfect op aan. Steven Wilson zorgt er altijd voor dat het geheel, de look en feel zo te zeggen, prachtig in balans is. Wilson wordt weer omringd door een uitermate vakkundige groep muzikanten. Zelf hanteert hij weer een keur aan instrumenten als de mellotron, keyboards, gitaar en ook nog de bas op "The Holy Drinker". Uiteraard neemt hij ook de vocalen voor zijn rekening. De lead gitaar laat hij echter over aan Guthrie Govan. Een goede keus wat mij betreft, want de beste man speelt prachtig gitaar en laat schitterende solo's horen. Het is niet altijd duidelijk welke partijen door Wilson of door Govan worden gespeeld, maar dat mag de pret niet drukken. De ritmesectie Nick Beggs (bas) en Marco Minnemann (drums) zorgen voor een stuwende solide basis en met Adam Holzman (toetsen) en Theo Travis (blaasinstrumenten) is het gezelschap compleet. "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)" is wat mij betreft weer een pareltje in het toch al indrukwekkende oeuvre van Steven Wilson. Dit album is weer heerlijk verslavend, gaat onder je huid zetten, nestelt zich in je hoofd en sleept je mee in de beklemmende verhalen. Op "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)" combineert Wilson mijn inziens invloeden uit zijn gehele carrière en van al zijn verschillende projecten tot een prachtig album. Voor elk wat wils zo te zeggen (al zijn de metalinvloeden ver te zoeken). De LP geniet mijn voorkeur boven de CD. Het geluid komt wat voller op me over en het artwork is zo nog mooier. "The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)" is misschien nu al het muzikale hoogtepunt van 2013 en wat mij betreft ook eentje in de indrukwekkende waslijst aan releases van Steven Wilson. Hemels!
Workaholic Joe Bonamassa komt alweer met een volgend project. Of het nu solo is, samen met Beth Hart of in supergroep Black Country Communion, Bonamassa blijft verbazen in veelzijdigheid. In Rock Candy Funk Party horen we weer een hele andere kant van hem. "We Want Groove" is old school funk en jazz. Rock Candy Funk Party is gewoon een supergroep, ondanks (of misschien wel juist daarom) dat de leden van deze band niet bekend zijn bij het grote publiek. Maar voor de echte muziekliefhebber en -kenner des te meer. Deze supergroep bestaat uit Tal Bergman op de drums (tevens producer), Ron DeJesus op gitaar, Mike Merritt op bas, Renato Neto op toetsen en de al eerder genoemde Joe Bonamassa op gitaar. Deze muzikanten hebben een track record om u tegen te zeggen, om maar te noemen: Prince, Chaka Kan, Simple Minds, Billy Idol, Bruce Springsteen, Rod Stewart, Levon Helm, en ga zo maar door. De plaat opent met de vette funk van "Octopus-E". De toon is direct gezet. Dit is een opzwepende plaat. Wat verder ook opvalt is dat alle muzikanten in dienst van de liedjes spelen. Er zijn geen ego's die een negatieve impact hebben. Dit is dus geen Joe Bonamassa plaat, maar een echte bandplaat! Alle karakters hebben een evengrote inbreng en dat draagt bij aan het coherente geluid en de diversiteit binnen het genre. Na een paar energieke funk en jazz composities volgt een rustpunt in de vorm van "The Best Ten Minutes of Your Life". Dit is een sfeervol en warm palet aan ingetogen funky en jazzy tonen. Dromerig is het juiste woord hiervoor. Dan volgen weer een aantal nummers die swingen als de neten, om vervolgens weer heerlijk loom en zwevend af te sluiten met "New York Song". In het bijbehorende artwork is ook te lezen hoe de instrumenten zijn verdeeld op elk nummer. Met name voor de gitaarpartijen is dit handig: er staat duidelijk vermeld wie welke gitaarpartij en solo speelt en wie je links en rechts uit je speakers hoort komen: Ron DeJesus of Joe Bonamassa. Dus productietechnisch zit "We Want Groove" uitstekend in elkaar. "We Want Groove" is enerzijds een zeer welgeslaagde poging om de old school jazz en funk te laten herleven en anderzijds nogmaals een bevestiging van de veelzijdigheid en inmiddels toch ook grootsheid van Joe Bonamassa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten