In de periode dat Bon Jovi een pauze inlast, neemt (ex) Bon Jovi gitarist en componist Richie Sambora zijn eerste soloalbum op. Eigenlijk is direct duidelijk dat Sambora niet alleen een fantastische gitarist is, maar dat hij zeer sterke songs kan schrijven en bovenal een ontzettend mooie stem heeft. Feitelijk vind ik Sambora in alle opzichten een betere muzikant dan zijn baas Jon Bon Jovi. Ik moet dan ook vaststellen dat de aanwezigheid van Richie Sambora in Bon Jovi de reden is dat ik die band een warm hart toedraag, met name in de jaren 80 en 90.
Bon Jovi is een stadion rockband, zoveel is duidelijk, maar hetgeen me het meeste aantrekt in het gitaarspel van Sambora, is toch wel de constante bluesy ondertoon. Op ”Stranger in This Town” gaat Sambora hierin een stap verder. De blues is alom aanwezig en heeft wat mij betreft dan ook de overhand. Vooral in zijn licks en solo’s hoor ik die prachtige donkere en tegelijkertijd warme en gloedvolle tonen. De emotie spat er vanaf. Daarnaast hebben de liedjes niet bepaald een lichtvoetig karakter. Het begint al met de donkere sfeer op ”Rest in Peace”, het openingsnummer. Ook dit draagt bij aan het bluesgevoel van ”Stranger in This Town”.
Ook tekstueel gezien overstijgt Sambora het niveau van Bon Jovi. Ik krijg het gevoel dat hij letterlijk zijn hart uitstort. Er zit niet alleen veel passie, intensiteit en emotie in zijn gitaarspel, maar ook de manier waarop Sambora zingt zorgt voor de nodige kippenvelmomenten. Je voelt aan elke zenuw in je lichaam dat hier een man met hart en ziel staat te spelen en zingen. Liedjes als ”Church of Desire”, ”Stranger in This Town”, ”One Light Burning” en ”The Answer” zijn prachtig van opbouw en slepen je mee in de wereld van Sambora. Ze gaan onder mijn huid zitten en laten me niet meer los. Sambora wisselt elektrisch gitaarspel net zo makkelijk af met mooi akoestisch spel.
Het nummer ”Mr. Bluesman” heeft een bijzonder verhaal. Op dit liedje wordt Sambora vergezeld door Eric Clapton. Zijn warme bluesy licks passen prachtig in de mooie akoestische frasering van Sambora. Opvallend en tegelijkertijd bewonderenswaardig is het feit dat dit liedje is opgenomen slechts enkele dagen na het tragische ongeval en overlijden van het zoontje van Eric Clapton. Sambora rekende eigenlijk niet meer op de komst van Clapton, maar Slowhand kwam conform afspraak opdagen en speelde zijn gitaarpartijen in. Voor mij geeft deze wetenschap nog meer intensiteit mee aan het al zo prachtig gespeelde liedje.
Met ”Stranger in This Town” bevestigt Richie Sambora wat ik eigenlijk al wist. De man is een groot gitarist, veel te vaak onderschat, en een fantastische zanger. Dit album behoort to mijn favorieten, zowel op het gebied van gitaarspel, kwaliteit van de liedjes en de vocalen. De titel van het album is misschien wel exemplarisch. Eigenlijk is hij binnen Bon Jovi een ”Stranger in This Town” en is hij feitelijk een ”Mr. Bluesman”.
Robben Ford is een gitarist die ik al jaren op de voet volg. Ik reken hem dan ook tot een van mijn favorieten. Een van de mooiste kenmerken van het gitaarspel van Robben Ford vind ik de ongelooflijke prachtige cleane tonen die hij uit zijn gitaar haalt. De warmte straalt er vanaf. Het is alsof je de gloed van een ondergaande zon over je heen voelt komen of alsof je wordt ondergedompeld in het spreekwoordelijke warme bad. Ik weet dat er ook critici zijn die het spel van Ford veel te glad en te netjes vinden. Natuurlijk, er zijn gitaristen die de grens meer opzoeken of meer het heil zoeken in rauwheid, maar in het geval van Robben Ford gaat zijn zuiverheid nergens ten koste van emotie, passie en intensiteit.
Bij Robben Ford is de blues altijd de basis van zijn muziek. Vaak voegt hij daar een flinke portie jazz en funk aan toe. Een mooi voorbeeld hiervan is het magistrale album ”Blue Moon”. Dat album vind ik Ford’s beste album en een perfecte synergie van klassieke bluestonen, jazz patronen en funky ritmes. Op zijn vorige album ”Bringing It Back Home” hanteert Ford dezelfde aanpak. Hoewel ”A Day In Nashville” typisch klinkt als Robben Ford, is er wel een kleine verandering ten opzichte van zijn vorige album. ”A Day In Nashville” is meer blues dan zijn voorganger. De jazznuances zijn er zeker nog wel, maar de blues heeft zeker de overhand. Overigens is de verwijzing naar Nashville in de albumtitel puur een verwijzing naar de studio waar het album in een dag live is opgenomen. Het is zeker geen referentie aan country muziek. De invloed van country is minimaal, al zijn er lichte trekjes van te ontwaren in liedjes als ”Ain’t Drinkin’ Beer No More” en ”Just Another Country Road”.
”A Day In Nashville” opent met het swingende ”Green Grass, Rainwater”. De gitaartonen zijn direct herkenbaar. Ford swingt zowel met zijn riffs en licks als met zijn mooie soulvolle stem. Die stem zorgt voor extra warmte op dit album. ”Midnight Comes Too Soon” is direct een hoogtepunt. Een mooie slowblues met prachtig warm gitaarspel. Op ”A Day In Nashville” komen ook weer een aantal instrumentals voorbij. ”Top Down Blues” en ”Thump and Bump” zijn heerlijke tracks. Het gitaarspel staat buiten kijf, maar ook het fantastische toetsenspel zorgt voor een mooie basis waar Ford lekker overheen kan soleren. Ondanks dat het album slechts negen tracks kent, voelt dat nergens teleurstellend. De liedjes klokken nauwelijks onder de vier minuten en overstijgen zelfs regelmatig de vijf en zes minuten (bijvoorbeeld het geweldige ”Cut You Loose”). Genoeg tijd dus om te genieten van Ford’s fenomenale gitaarpel, maar eigenlijk verdiend de hele band een compliment. ”A Day In Nashville” is dus eigenlijk niets nieuws onder de zon. Voor de kenners van Robben Ford’s werk is dit het zoveelste goede album dat eigenlijk niet teleurstelt en nogmaals een bevestiging is van man’s kwaliteiten en muzikaliteit. Voor de nieuwkomers is ”A Day In Nashville” een prachtige kennismaking en hopelijk een aanzet tot een muzikale ontdekking door het indrukwekkende oeuvre van Robben Ford.
