De gemiddelde bluesliefhebber is sceptisch als een vrouw de gitaar oppakt en zich in het bluesvak begeeft. Maar Susan Tedeschi doet alle sceptici en twijfelaars verstommen bij de eerste tonen van haar magistrale debuut "Just Won't Burn". Niet alleen speelt deze dame fantastisch gitaar, ze heeft een strot om u tegen te zeggen. Ze varieert van soulvol, tot zacht en warm, tot rauw en vuig. Alles wat Susan Tedeschi zingt ben je geneigd te geloven. Het draait om de emotie, de zeggingskracht en Tedeschi heeft al deze zaken in huis.Haar gitaarspel is warm en uiterst smaakvol. Of ze nu soleert of rhythm speelt, het lijkt haar gemakkelijk af te gaan. Daarnaast is haar spel de basis voor al haar liedjes, ze creëert mooie klanktapijtjes waar haar stem prachtig tussendoor laveert. Overigens wordt ze op "Just Won't Burn" bijgestaan door een piepjonge, maar uiterst getalenteerde Sean Costello. Costello heeft een herkenbaar geluid (vooral duidelijk te horen in de solo in "Found Someone New") en je kunt duidelijk het verschil horen in stijl en klankkleur tussen Tedeschi en Costello. Maar hun gitaarspel vult elkaar perfect aan en zorgt voor een mooie dynamiek tussen het warme spel van Tedeschi en het scherpe en puntige gitaarwerk van Costello. Later zal Sean Costello veel te vroeg komen te overlijden en dat is nog altijd een groot gemis.
Hoewel "Just Won't Burn" als plaat geen strikte blues is, is het gevoel dat ik er aan over houdt dat absoluut wel, vooral qua emotie en intensiteit. Maar Tedeschi verpakt dit in een zeer smakelijke mix van blues, rock en soul. Een eerst echt bluesmoment hoor ik terug in het kwellende "It Hurts so Bad". De vonken spatten van haar stembanden en het gaat door merg en been. Kippenvel! Ook "Looking for Answers" is prachtig. Iets meer soul dan blues, maar het warme gitaarspel dat subtiel op de achtergrond doorklinkt is adembenemend mooi. Ook in dit nummer weer een mooie, en tegelijkertijd aparte, gitaarsolo van Sean Costello. De titeltrack is een honderd procent slowblues, en wellicht een van de mooiste die ik ken. Qua opbouw en zeggingskracht heb ik ze niet veel treffender gehoord. Het gitaarwerk op de track "Just Won't Burn" klinkt heel mooi warm en gloedvol, mooie donkere dreigende tonen, echt een typisch Fender geluid van Susan Tedeschi. Een andere mooie ballad die me steevast kippenvel bezorgt is het prachtige "Angel of Montgomery". Maar ook als het tempo omhoog gaat, zoals bijvoorbeeld op "Mama, He Treats Your Daughter Mean" staat Tedeschi haar mannetje. Een heerlijke riff en shuffle zorgt voor een groovend ritme dat ontzettend dansbaar is. Overigens verdiend de ritmesectie op deze plaat ook een compliment. Op het afsluitende "Friar's Point" laat Tedeschi horen dat ze haar klassiekers kent en eert ze een aantal grootheden uit de blues zoals Robert Johnson, B.B. King, Magic Sam en Muddy Waters. Vooral de tekst in "Friar's Point" is zo treffend voor de blues: just past Friar's Point, over where the crossroads lay. I was walking by the cotton fields, and I swear I heard Robert Johnson play. Dan ben ik dus verkocht, bij zulke beeldende teksten zie ik de Mississippi delta dus gewoon voor me opdoemen. That's what blues is all about!
"Just Won't Burn" is een van mijn favoriete platen en misschien wel mijn favoriete plaat van een vrouwelijke gitarist/zangeres. Ik heb Susan Tedeschi op North Sea Jazz 2011 live gezien in de formatie Tedeschi Trucks Band, samen met haar echtgenoot en (slide)gitaarheld Derek Trucks. In die samenstelling is het vooral manlief Derek die de lead gitaarpartijen en solo's voor zijn rekening neemt, maar zo af en toe neemt Tedeschi zelf het voortouw en wow het is een lust voor het oog en oor om haar live te zien spelen en soleren. Tja, vrouwen met gitaren zijn gewoon sexy, en Susan Tedeschi is daarvan een van de treffendste voorbeelden.
